Diğer çoğu hastalıkta olduğu gibi benimkinin de temelleri çocukluğuma
dayanıyor. Hayır hayır düşündüğün gibi baskı altında falan büyümedim,
şiddete de maruz kalmadım. Bahçesinde onlarca ağaç olan bir evde
büyüdüm. Bir sürü arkadaşım vardı ve çok da iyi bir ailem. Şimdi “bütün
bunlara rağmen nasıl oldu da kafayı yedin” diye soracaksın bana. Peki
söylüyorum: Benim hastalığım; insanlara mutluluk vermek… Bakma bana
öyle garip garip. Ciddiyim ben. Küçüklüğümden beri çevremdeki herkese
bıkmadan, usanmadan mutluluk vermeye çalıştım. Başkaları mutlu
olduğunda ben daha da mutlu oldum. Neden diye sorma sakın. Ben gerçek
bir insan olmaya çalıştım. Bir de çocukluğumda bir film izlemiştim.
İnsanları sadece güldürerek tedavi eden bir doktor vardı filmde. Ondan
etkilenmiş olabilirim biraz. Düşünsene; ilaç yok, sadece gülücükler var.
Bunu kendime vazife olarak aldım ve büyüyüp kocaman bir adam olana
kadar da herkesi mutlu etmeye çalıştım. İnsanların sorunlarını dinlemek ve
çözümler üretip onlara sunmak hoşuma gidiyordu. Hatta biliyor musun öyle
güzel bir mutluluk zinciri kurmuştum ki bir kişinin sorununu başkalarıyla
tartışıp fikirleri sentezliyor ve en iyi çözümü o kişiye sunuyordum. Bütün
bunları not ettiğim kocaman bir defterim vardı. Nitekim gel gör ki işler pek
yolunda gitmemeye başladı. İnsanlar bir süre sonra bana sırt çevirdiler. Hep
gülmek olmazmış. Sorunları da yaşamak, hüznü de tatmak gerekirmiş. Beni
her an mutlu görenler artık bana bir uzaylıymışım gibi bakmaya başladılar.
Aslında onların biraz da haklı olduğunu anladığımda artık çok geçti.
Dışlanmıştım. Nasıl ki büyük bunalımlar yaşayanlar deli ilan ediliyorsa hep
mutlu olanlar için de aynı şey geçerliymiş.

Anlayacağın sonunda kendimi bu ruh sağlığı hastanesinde buldum. Kendini bulmak…
Ben gerçekten kendimi burada buldum çünkü burada bir sürü sorunlu var. Ve
ben de hepsinin yardımına koşabilirim.