Burası Bakırköy’de bir hastane, ben 399 numaralı hasta.
Teşhis: plak kompleksi
Marka: sahibinin sesi
Bir iğne görmez miyim fırıl fırıl dönerim.Eğer yolunuz buraya düşerse bana plak fırçası getirin, kristal iğne getirin. Ben insanları çok severdim, yani çok severim. Ne var ki sevdiğim kadar sevilmedim. Çok saftım bir zamanlarinandım, kandırıldım. Vatanıma, karıma, vazifeme, amirlerime ve dostlarıma köpek gibi sadıktım. Belki de bundan ötürü köpek yerine sayıldım. Yetmişime bir yaş kala teşhisimi koydular. Tam uyanacaktım. Bütün saçma şarkıyı, bir baştan sona çizip kendi şarkıma başlayacaktım. Müsaade etmediler. Bana deli dediler. Ben şimdi geceleri, bütün şehir uyurken gözlerimi hiç kırpmıyorum tıpkı koza ören ipek böceği gibi mırıl mırıl. Yeni bir plak dolduruyorum sır, sizinle benim aramda, aman doktor duymasın. Bu seferki plağımın adı Sahibinin sesi değil, Vicdani’nin öz sesi. Bütün dünyaya karşı yüzyıllarca kandırılmış, ezilmiş okkanın atına gitmiş küçük adamların uyanış marşı.
Koro: Uyanış marşı
Vicdani: Çok sade melodisi
Yalın, güçlü, imanlı: Ey benim kardeşlerim ibret olsun hayatım açı ne olur gözünüzü, sakın siz de benim gibi safçasına plak olmayın. Gözlerimiz açalım, gerekeni yapalım. Gözlerimizi açalım gerekeni yapalım. Sakın plak olmayın, sakın plak olmayın, sakın plak olmayın sakın…